telefon yalnızlığında uykusuz, uykular...

gecenin bir yarısı uyanıp, taze bir rüyadan
bir çocuk masumluğuyla, anne diye bağırmaya

benzer telefona sarılmak,
bekleyişin beyaz renkli umutları,

gerçekliğin gri renkli sertliğine bırakır kendini

ansızın,
içinde silmeya çalıştığın yanlış bir varoluşun,

izleri,

tekrar uyuyamama korkusuna karışır...
sabah olur
biter telefon yalnızlığında uykusuz, uykular,

ama soyutlamak mümkün olmaz kendini;
uykuyu alıp, alamadığın paradoksundan...