bekleyişler... umduğunu bulamamalar...

sabah olmak, yol bitmek bilmez. gelişini beklemek sağ gözü akrebe sol gözü yelkovana çevirir çaresizce... heyecanla sarılırsın telefona bir ses duymak, gülümsemek, içini ısıtmak istersin...

insanı bekleyişleri şekillendirir, onu bulmak ister, ona kavuşmak. esnek olamadımı insan; yenilir umduğunu bulamamalara. kafasını ellerinin arasına alacak bir soyutlukta, somut olana bakar sessizce.
büyük hayallerle başlarız kendimizi bilmeye, herkesin kafasında bilgisayar mühendisi, doktor, pilot olmak vardır çocukken. büyüdükçe hayat şekillendirir bekleyişlerimizi, bekleyişlerimizde bizleri. üstünü çizerek hayallerimizin, yürürüz gençliğimize. olgunluk döneminde başka bekleyişler kucaklar bizleri. daha sonrası hep aynı, çoğu zaman umduğunu bulamaz insan. belki de bulur ancak anlamaz istediği şeyin gerçekten o olduğunu. bekleyişleri ve umduğunu bulamamaları çok olan insanların hayatında uzar gider listeler, yazılar.

sadece gelecek için beklentiler değil, hayatın küçük dokunuşlarında da vardır bekleyiş ve umduğunu bulamamalar. fırtınanın içine sığdırdığımız güneşler her gün ısıtacak sanırız kalbimizi, bekleriz adeta, çoğu zaman umduğumuzu bulamayız, bulduğumuzu sanarız belki, ama

esnek olamayız...