yalnız bırakmayan karanlıklaransızın geliveren bir başağrısı
gibi, hızlandırdıkça şakaklarımdaki
kanın akışını,
yitik hissedip kendimi ,
kollarımı açarak
merhaba demek istiyorum
uçurumlara,
omuzlar düşük, yollar uzun
mücadele zor,
çaresizlik en büyük düşman
ne istediğini bilmemek kap kara bir zindan.
tek ayağı kırık masanın
üzerindeki bardak son
gözyaşı damlasını bekliyor sanki,
daha da çok biçare hissetmek için kendini,
masum ellerin kazdığı mezar,
akşamı bekliyor kurbanını uyutmak için.
karanlıklar teslim almayın
ruhumu,
izin versemde almayın...
bir günlük, hızlı tüketilecek, iki damla gözyaşının
ardından gelecek kelimelerin çıkacağı
dudaklardaki soğukluğu hissetmek istemeyecek
kadar
çocuğum ben...
